Norweska dolina Lodalen leży na terenie Parku Narodowego Jostedalsbreen nad jeziorem Lovatnet. Otoczona górami pokrytymi lodowymi czapami z których spływa do turkusowego jeziora Lovatnet wiele wodospadów, jest miejscem niezwykłym.

Jedziemy do Lodalen z miejscowości Stryn późnym popołudniem 11 go lipca 2018. Mijamy  miejscowość Loen, jedziemy wzdłuż brzegów jeziora, niekiedy nazywanego Loenvatnet.

Pogoda jest świetna, z okien kampera widzimy kąpiących się w jeziorze. Podziwiamy piękne krajobrazy; przeźroczystą wodę Lovatnet, zmieniającą kolor w zależności od padającego światła,  wznoszące się nad taflą jeziora góry i spływające z nich wodospady.

Zatrzymujemy się co jakiś czas by zrobić zdjęcia. Jest pięknie. Aż trudno uwierzyć, że dwukrotnie ta sielska okolica była świadkiem śmierci, bólu i zniszczenia. Przebywając w Lodalen można zadać sobie pytanie: „czy to rajska czy może przeklęta dolina”?

Dlaczego ? Właśnie tutaj – w Lodalen – doszło do największej katastrofy naturalnej w dziejach Norwegii a wszystko za sprawą góry Ramnefjell (1495m.n.p.m.) z której 15 stycznia 1905 roku oderwał się potężny blok skalny mający około 100 metrów wysokości, 50 metrów szerokości i głębokość 10 metrów. Spadająca masa skalna ciągnęła ze sobą piargi i żwir. Szacuje się, że  pogrążyło się wtedy w jeziorze Lovatnet  około 870 000 ton materiału skalnego, który z wysokości 500 m wpadł do jeziora tworząc fale o wysokości 40 m. Zginęły wówczas 62 osoby – mieszkańcy dwóch niewielkich osad; Bodal i Nessdal,  które zostały niemal doszczętnie zniszczone. Znajdująca się w tym czasie na jeziorze łódź wycieczkowa „Lodalen” została wyrzucona 350 m od brzegu. Tylko 9 ciał spośród 62 ofiar odnaleziono i pochowano po tej tragedii.

Podobno po tragicznych wydarzeniach z 1905 roku niektórzy mieszkańcy myśleli o przeniesieniu się w inne tereny, ostatecznie odbudowano zabudowania, niektóre tylko przeniesiono wyżej.

Minęło 31 lat  i oto o piątej rano 13 września 1936 roku ze zbocza Ramnefjell ponownie odrywa się gigantyczny blok skalny – tym razem- o masie 1 miliona ton sześciennych i z wysokości 800 metrów wpada do jeziora. 70 metrowe fale sieją spustoszenie wokół jeziora. Zabijają 74 osoby, niszczą gospodarstwa położone nad jeziorem. Przetrwało zaledwie kilka tych przeniesionych wyżej po pierwszej tragedii.

Zatrzymujemy się przy tablicy upamiętniającej tych, którzy zginęli w obu katastrofach.  136 ofiar. Trudno nie zadumać się nad losem tych, co przeżyli…

Tablice informacyjne przy drodze pozwalają nam zobaczyć skalę zniszczenia. Widać, że osuwisko skalne było większe niż wieża Eiffla…

Po drugiej stronie drogi widok na sprawcę nieszczęść, jakie dotknęły Lodalen w 1905 i w 1936 roku –  góra Ramnefjell. Można również zobaczyć resztki z łodzi Lodalen.

Jedziemy dalej  wjeżdżamy w  dalszy – płatny odcinek drogi,  przejeżdżamy przez mostek pod którym płynie wartko lodowcowa rzeczka, widać też nieco lodowca. Jedziemy dalej  do  parkingu nieopodal lodowca Kjenndalsbreen. Tu  w otoczeniu wielu wodospadów i z widokiem na lodowiec spędzimy dzisiejszą noc.

Następny dzień. Na niebie nieco chmur, ale pogoda jest dobra, czas na lodowiec :)

Z parkingu prowadzi do niego początkowo wygodna ścieżka, potem szlak wiedzie wzdłuż wypływającego z lodowca potoku. Po pewnym czasie widać tablicę informującą o zagrożeniach ze strony spadających kamieni i …wydeptana dróżkę. Ci, którzy idą dalej, robią to  na własne ryzyko.

Powrót tą samą drogą wzdłuż potoku i spadających wodospadów.

Przedwczoraj odwiedziliśmy inny lodowiec – Haugabreen. Opisałam go TUTAJ lodowec Haugabreen

Kjenndalsbreen – choć jest znacznie mniejszy- także jest ciekawy i warty zobaczenia. Oba języki lodowcowe leżą na terenie  Parku Narodowego Jostedalsbreen, tak jak wiele innych, jak n.p. Briksdalsbreen czy Nigardsbreen. Piękne są nie tylko same lodowce, ale i doliny do nich prowadzące.

Wracamy do Lodalen – przejeżdżamy przez mostek pod którym przepływa lodowcowy potok, potem skręcamy z drogi  w lewo by na chwilę zatrzymać się przy Kjendalstova.

 

Można tu się posilić czy napić kawy, stąd wypływa również niewielki  stateczek wycieczkowy. Idziemy na nabrzeże.

Jeszcze raz przyjrzymy się górze o złej sławie. Oto złowroga Ramnefjell z widocznymi ogromnymi ubytkami. Widoczny wodospad to Utigardfossen nazywany często Ramnefjelfossen i należy do najwyższych w Europie.

Jedziemy teraz na camping Sande,choć jedziemy tą samą drogą, którą tu jechaliśmy, dopiero teraz zauważamy, jak jest wąska. Wczoraj jechaliśmy wieczorem niemal sami i nie mieliśmy problemu, dziś przy częstych mijankach – Artur klnie pod nosem, a ja pomagam mu jak mogę i cieszę się, że to nie ja prowadzę….

Dojeżdżamy na camping Sande. Znajdujemy miejsce wśród innych kamperów tuż nad brzegiem jeziora. Ciasno, ale potrzebujemy dziś udogodnień campingu.

Widok przez okno z kamperka na jezioro :)

Inne miejsca na campingu Sande. Trzeba przyznać, że lokalizacja świetna, widoki rewelacyjne.

Planowaliśmy wcześniej pływanie kajakiem po Lovatnet i wejście na górę Skåla. Moja choroba zrewidowała te plany i zamiast w góry, następnego dnia trzeba było jechać do lekarza.

Oto mapa dojazdowa:  Dojazd ze Strynu do Lodowca Kjenndalsbreen